Nadat mijn maatje Rick twee weken ervoor een dikke snoek had gelost gingen we medio november 2011 weer met het bootje op pad. Zelfde stek. Zelfde aas.
Rick presenteerde zijn geflavourde horsmakreeltje op exact dezelfde wijze als twee weken geleden. Statisch onder de dobber. Er werd rond 09:00 ingeworpen en na een kopje zwart goud (lees: koffie) werd er al snel overgeschakeld op gespreksonderwerp nummer 1 van die dag: de verspeelde snoek van twee weken geleden. Zou ze er nog zitten? Het is immers open water dus ze kon alle kanten zijn op gezwommen.
10:30. Alle twijfel werd weggenomen door een dobber die tergend langzaam over het wateroppervlak bewoog. Veel snoek zat er niet op deze stek, dus dit zou d’r weleens kunnen zijn.
Na de aanslag kwam de snoek al redelijk snel naar de oppervlakte, hierdoor konden we zien dat het weleens om dezelfde zou kunnen gaan. Het was in elk geval weer een dikke! Een korte logge dril volgde en niet veel later kon ik d’r scheppen. Meteen viel ons één ding op: de wrat op de lip. Bingo! Dit was de dame in kwestie die we twee weken geleden hadden gelost. De openstaande rekening was bij deze vereffend.
Maatje Rick met een topsnoek…
Wat een pens…
Het is niet de sterkste snoek ooit die Rick heeft gevangen, maar daardoor niet minder imposant. Wat een apparaat! De nare nasmaak van twee weken geleden werd met de vangst volledig weggespoeld. Top!
Congrats maatje,
Dennis
