Het is ergens midden in december ’13. Het doodaasseizoen is alweer een aardig tijdje op gang en we besluiten eens een nieuwe plek te gaan proberen. Timon en ik hebben de laatste tijd aardig wat wateren bevist die ons bekend zijn, en niet zonder succes! Meerdere vissen die de magische meter grens overschreden en een flink aantal vissen net er onder. Omdat we wel in waren voor een nieuwe uitdaging besloten we er eens een dagje zoeken tegenaan te gooien. Een dagje gericht zoeken naar een nieuwe stek. Ergens waar voor ons een nieuwe uitdaging kon liggen. Dat het voor ons een monsterweekend zou worden hadden wij nooit verwacht.
Zaterdag zoekdag
Omdat we maar over twee dagen weekend beschikken besluiten we op zaterdag een zoekdag te doen. We rijden met de auto langs alle denkbare plekken waar we nog nooit eerder hebben gevist. Kanalen, stukken rivier, afgesloten plassen en slotenstelsels. Alles komt zo’n beetje voorbij waar we wel een leuk plannetje mee hebben. Na een paar uur fanatiek gezocht te hebben stuiten we op een grote plas. De plas zit vast aan de rivier en herbergt een kleine haven vol met zeilbootjes. Het lijkt ons de ideale plek waar de witvis gaat liggen en we besluiten een kijkje te gaan nemen. Als we het water bereiken valt ons meteen iets op. Er zijn constant meerkoeten en futen fanatiek aan het duiken. Blijkbaar is er genoeg te eten. Ook komt er af en toe een aalscholver een visje meepikken en komen we eigenlijk tot de conclusie dat we een plek vol met aasvis hebben gevonden.
Het begin
Na wat gesjouw en gesleep met de spullen komen we eindelijk aan bij het water waar het ons allemaal om te doen is. Het water ligt er lekker rustig bij en er staat een lekker zonnetje op. De dag lijkt erg mooi te beginnen en we tuigen dan ook maar snel onze hengels op. Als we de plas op varen zetten we direct de dieptemeter aan. Op het scherm zien we van alles en nog wat, behalve iets dat op witvis lijkt. Even zakt ons de moed een beetje in de schoenen na alles wat we hebben gezien met de zoekdag. Toch laten we ons niet van de wijs brengen en zetten we door. Wanneer we onze hengels hebben klaargemaakt en beginnen te vissen gebeurt er iets opmerkelijks. De watervogels laten zich ineens weer zien. Ze zijn even terug van weg geweest. Een aanbeet laat vervolgens ook niet lang op zich wachten. Één van de dobbers loopt heel langzaam van de boot weg de diepte in. wanneer Timon de haak zet wordt meteen duidelijk dat we te maken hebben met een lastige klant. De vis is beresterk en kiest duidelijk het hazenpad. Wanneer de vis zich eindelijk laat zien kunnen we onze ogen bijna niet geloven. Dit moet wel weer een enorm monster zijn. Als we de vis meten blijken onze vermoedens te kloppen. De reus meet 121 cm. Wat een bak!
Het vervolg van de dag verloopt rustig. We krijgen totaal geen tikkie beet meer en krijgen sterk het vermoeden dat we iets verkeerd aan het doen zijn. We besluiten een andere techniek in te zetten en op een andere diepte te gaan vissen. Een kwartiertje later is het raak. Het is weer de hengel van Timon waar actie op komt. De hengel knalt zowat dubbel in de steun en Timon heeft flinke moeite de krom getrokken hengel uit zijn benarde positie te bevrijden. Wanneer hij de hengel eindelijk los heeft begint er een bruut gevecht. De vis knalt aan alle kanten de boot onderdoor en probeert het hem duidelijk erg lastig te maken. Na een flinke dril krijgen we de vis eindelijk te zien. Het is weer een grote vis. Als de vis eindelijk in het schepnet beland zijn we blij. Tot nu toe gaat alles nog goed en onze dag kan nu al niet meer stuk. Als we de vis meten en onthaken zien we dat de staart van de massieve vis stopt op 99,5 centimeter. We zijn blij met weer een mooie vis!
Pechmomentje
Timon zet met een voldaan gevoel de grote vis weer terug in zijn element. We geven elkaar de five en vissen vrolijk door. Het blijft een tijdje stil. Na een paar uur vissen niks gezien te hebben besluiten we even een bakje koffie er bij te pakken en de boot stil te leggen. We genieten nog even na van onze eerste twee vissen van de dag als ineens mijn dobber onder knalt. Met een enorme rotgang zwemt de vis richting steigers en kan ik niets anders doen dan aanslaan. Wat mijn vermoeden zei blijkt te kloppen en helaas komt de haak al snel los. Pech!! Zo te voelen was het een grote vis. Ik baal nog even flink na en besluit het vervolgens maar op te geven. Het wordt al bijna donker en het lijkt er op dat we nog maar weinig tijd hebben om de boot en alle andere spullen nog het water uit te krijgen. We besluiten de dag te beëindigen met een bak koffie en we praten nog even gezellig na over de dag.
Dag 2
Na de verspeelde vis van gisteren besluit ik het er niet bij te laten zitten. Timon kan helaas niet vissen vandaag, maar toch besluit ik om vandaag alleen op pad te gaan. Met een soort van revanche gevoel in het achterhoofd verschijn ik aan de grote plas. Het water ligt er rustig bij. De watervogels dobberen weer vrolijk rond en niets lijkt er op alsof het een slechte dag zal worden. Ik maak snel mijn spullen klaar en begin met de lijnen uit te varen. Het schermpje van de dieptemeter belooft veel goeds. Er zijn bergen met witvis te zien en het vertrouwen zit er dan ook meteen goed in.
Revanche!
De hengels liggen er inmiddels een tijdje in. ik zit een uurtje of drie te vissen en begin toch langzaam een klein beetje argwaan te krijgen of het nog goed gaat komen. Ik pak mijn tacklebox er bij en begin uit verveling maar wat takels te maken. Voor de volgende sessies heb ik dan in elk geval een goede bak vol reserve denk ik bij mezelf. Als ik nog maar vijf minuten bezig ben met takels maken laat de linker delkim iets van zich horen. Een klein piepje luid er uit de speaker van de beetmelder. Vervolgens twee seconden later nog een piep… en nog een piep. Vervolgens gaan de paar piepjes over in een serieuze oploper en zo snel als ik kan gris ik de hengel van de rodpod af. Ik laat de vis heel eventjes zijn gang gaan en vervolgens sla ik flink aan. De vis laat duidelijk merken dat hij het er niet mee eens is en snelt de diepte in. Zonder enig probleem neemt de vis meters lijn van de spoel en heb ik werkelijk niets in te brengen tegen deze mastodont! Wanneer de vis eindelijk iets van zich laat zien schrik ik me werkelijk helemaal wezenloos. Ongelofelijk wat een enorme omvang deze snoek heeft. Het lijkt wel of hij een paar complete eenden heeft opgegeten. Wat is deze vis ongelofelijk dik. Wanneer de vis door heeft dat ik hem te grazen wil nemen schiet hij nog maar eens weg de diepte in. De lijn komt ineens vast te zitten in een obstakel en ik ren zo snel als ik kan het water in om de lijn los te maken. Gelukkig heb ik lieslaarzen aan en kan ik bij het punt komen waar de lijn vast zit. Na de lijn losgemaakt te hebben zit de vis er gelukkig nog aan. Ik ben opgelucht en doe mijn uiterste best de vis mijn net in te sturen. Als het me eindelijk gelukt is om de reus het net in te sturen schreeuw ik het uit van geluk. Dat deze enorme reus van mij is kan ik nog maar amper geloven. Ik ben er ontzettend blij mee!
Het weekend van mij en Timon is weer meer dan geslaagd. We kunnen terug kijken op een prachtig en weer zeer leerzaam weekend! Hopelijk worden de volgende sessies minstens zo leuk!